التماسش نکردم

وقتی رفت التماسش نکردم

همین که خاطراتش مانده

کافی است برای دیوانگیم

تلخی روزگار

شدم محصور تلخی روزگاری که

از یاد برده انسانیت را

اما پناه بردم

به کلیدی که هر لحظه

چشم دوخته

به چرخیدن قفل سکوت

چشمانم

دیدم نگاه خسته ات را

آنگاه که هنوز چشمانم می دید

اکنون اما رفته

پشت غبار شیشه ای که

همیشه سیاهه